Apple, The Guardian e o modelo de negocio en internet

Hai un par de semanas Apple lanzou o iOS 5, unha versión actualizada do sistema operativo que empregan iPad, iPhone e iPod Touch. Unha das novidades que inclúe chámase Newsstand (Quiosco) e, como o seu propio nome indica, serve para ler prensa e revistas. O funcionamento é sinxelo. A través da App Store descargas publicacións que logo quedan arquivadas como se fose un andel. Se queres acceder a un determinado número teríalo que baixar e, de ser o caso, pagar por el. 

O xornal inglés The Guardian aproveitou a aparición desta plataforma para lanzar a súa aplicación para iPad. Moitos usuarios de tabletas levabamos tempo a nos preguntar cando se ían decidir a presentar unha edición para esta plataforma. As respostas oficias do medio dicían que estaban a traballar nun produto que realmente cumprise as necesidades dos lectores e que non se limitase a ser un pdf que fixera ruído ao pasar as páxinas. Ou o que é o mesmo, a ter unha edición para iPad como a de La Voz de Galicia. A proposta que nos presentaron está pensada para unha lectura de vagar máis ou menos relaxada, intentando asemellarse á que podemos facer do papel. Unha ou dúas actualizacións globais por día, sen a inmediatez do web pero coa profundidade que podes atopar no periódico de toda a vida. Ademais, emprega un sistema de xerarquización e de navegación moi visual e que no que se inclúen elementos multimedia. Aínda presenta algúns defectos, como a limitación das ferramentas para compartir ou a ausencia de certas seccións moi consolidadas no web, como a de medios ou a de tecnoloxía.

Porén, estes defectos non impediron que na primeira semana se acadasen preto de 150.00 descargas. De momento, e grazas a un patrocinio de Channel 4, é de balde, pero a partir de xaneiro custará 9.99 libras ao mes. Son boas perspectivas económicas para The Guardian. Tal e como sinalan no web paidcontent.org, se extrapolamos os 17% de usuarios  de pago que ten a app para iPhone, o medio ingresaría uns 3 millóns de libras a través de subscricións ao iPad. E isto partindo da base dos usuarios da primeira semana, polo que é de agardar que se unan máis.

É que o Quiosco de Apple foi unha moi boa nova para os xornais e revistas. No mercado das tabletas hai moito potencial, e isto xa se amosou na súa primeira semana de funcionamento. As principais distribuidoras de publicacións para iPad rexistraron un incremento de descargas do 750%, o que tamén se reflectiu nun aumento significativo das vendas.

Non sei que vos parece a vós, pero semella que o modelo negocio en internet vaise orientando cada vez máis cara o pago por contidos. Temos o modelo freemium do New York Times, que xa conta cuns 324.000 suscriptores, de pago total como o The Times británico, que conta cuns 110.000 ou o de web de balde combinado con pagamento noutros dispositivos, como fai The Guardian. Na prensa española a tendencia é a de manter o acceso á páxina totalmente de balde pero ir introducindo quioscos virtuais multiplataforma que xa son de pago. Aquí temos Orbyt, de Unidad Editorial, que xa vai acadando un éxito modesto e Kiosko y Más, dunha multitude de periódicos e revistas.

Non hai receitas máxicas, pero semella que pouco a pouco se van consolidando certas propostas para facer sustentábel o xornalismo en internet. Credes que funcionarán?

Non é país para Europas

Membros de UKIP maniféstanse nas portas do parlamento
Fonte: guardian.co.uk

Inglaterra non se caracteriza polo seu amor á UE. Abonda dar unha volta por Londres para percatarse das poucas bandeiras azuis con estrelas douradas que hai por alí. Isto é reflexo dunha sociedade civil e política que nunca rematou de crer do todo iso da integración europea e que nos últimos trinta anos estivo sempre a voltas coa posibilidade de abandonar a Unión. De feito, cando chegan as eleccións europeas votan en masa ao United Kingdom Independence Party (UKIP). Esta é unha forza política que centra o seu discurso no euroescepticismo e que malia non ter ningún representante no parlamento de Westminster, é a segunda máis votada para Bruxelas. 

En marzo deste ano saíu á luz a campaña “People´s Pledge” (algo así como “Compromiso Popular”) que pretendía levar á Cámara dos Comúns unha iniciativa para convocar un referendo sobre a permanencia (ou non) do Reino Unido na Unión Europea. En poucos meses acadaron 100 mil sinaturas e o proxecto debateuse esta tarde no parlamento. O posicionamento oficial dos tres grandes partidos era votar en contra da consulta. Malia teren opinións diferentes sobre a cuestión comunitaria, en teoría concordan en que non é o momento para formular este debate. E digo en teoría porque tanto os Laboristas como sobre todo os conservadores tiveron que afrontar a rebelión de parte dos seus deputados (MP). No caso da formación de Ed Miliband tan só foron ao redor de 20 MPs os que votaron a prol do referendo, pero na de David Cameron a cifra elevouse máis de 80 dos seus 305 representantes. Por se fora pouco, ao longo da tarde dimitiu un asesor do Ministerio para Europa afirmando que “se o futuro do Reino Unido como estado independente non é motivo suficiente, non sei que o é”. Aínda que no Partido Conservador estas “broncas” non son novas, deixan nunha posición de debilidade ao Primeiro Ministro.

Pero como se vive esta polémica na rúa? Pois segundo unha enquisa que publicou hoxe The Guardian, un 70% da poboación está a prol de someter a referendo a permanencia na Unión Europea. O resultado da consulta saldaríase cun 49% a prol da saída e un 40% en contra. O Reino Unido está a vivir un momento político moi interesante no que a cuestións de soberanía se refire. A nivel interno cada vez hai máis posibilidades de fractura na medida en que Escocia camiña paseniño cara a independencia. A nivel exterior, a saída da Unión Europea non é unha proposta irreal nunha sociedade maioritariamente euroescéptica. Cómpre estarmos moi atentos ao que acontece nesta illa porque pode producir unha importante reconfiguración da política do vello continente. 

Twitter, Unirede e viños galegos

O sábado pasado asistín a Unirede, o I Foro Galego de Web 2.0. A impresión que me levei das xornadas foi moi irregular. Se ben houbo algún relatorio moi interesante, como o de Manuel Gago, outros estaban bastante fóra de lugar e non achegaban nada novo aos que temos curiosidade por este mundo.

Mais non quero facer un resumo do Foro. Tampouco creo que tivera moito interese. Escribo esta entrada para expor a miña opinión sobre un pequeno debate que (sen querelo) comecei en Twitter. Foi a raíz dun dos obradoiros temáticos que houbo no Unirede, o de turismo e gastronomía. Alí falou, entre outros, Emanuel Casals en represtanción do seu portal vinogallego.com. Cando estaba a explicar a súa estratexia en redes sociais, publiquei o seguinte chío.

Non agardaba resposta, pero ao día seguinte recibín a seguinte réplica desde a conta oficial do portal de viños.

Un chío máis meu e rapidamente o propio Casals publicou un artigo-resumo do Foro no que facía referencia ao debate que estabamos a ter e explicaba máis polo miúdo a súa estratexia en Twitter. Para os que non queirades facer click na ligazón e ler o seu texto, sintetizo os catro aspectos que máis me custou dixerir:

1. A automatización do Twitter. Sincronizan a súa conta na rede de microbloggin co fluxo de actualizacións do sitio web para non ter que actualizar manualmente.
2. Publican o contido tres veces ao día. Pola mañá, ao medio día e á noite, para garantir que todo o mundo lea o que publicaches no web. 
3. Non utilizar hashtags. 
4. Facer preguntas só cando se teña dúbidas
5. Non seguir máis que a un 20 ou 30% dos teus seguidores. Aínda que fai fincapé en que só cómpre facerse seguidor de quen che interese, fixa estas cifras máximas.

De xeito moi sintético e humilde, síntome obrigado a discrepar con estas 5 afirmacións en base á miña propia experiencia persoal e ao que fun observando en diferentes proxectos de éxito.

1. Automatizar a túa conta en Twitter pode ser moi cómodo, pero renuncias a moitas das posibilidades que ofrece a rede. As complicidades, bromas e interaccións que podes xerar cos teus seguidores fan que pague a pena inverter (que non gastar) un pouco de tempo en publicar os teus propios contidos.
2. Publicar tres veces o mesmo contido (aínda que con distinto titular) paréceme contraproducente. Moitos usuarios de Twitter penalizan a publicidade e estas cousas non adoitan gustar. Pola contra, existen ferramentas que nos permitan achar a que hora temos máis seguidores conectados de xeito que poidamos optimizar moito máis o impacto dos nosos tuits. Ademais, é moito máis útil sermos capaces de conseguir un RT de calidade que publicar nós varias veces o mesmo contido. 
3. Non entendo o argumento para non empregar hashtags. Estou de acordo en non abusar porque dificultan a lectura, pero son unha utilidade xenial para agrupar tuits que correspondan a un evento ou a un tema en común.
4. As preguntas en Twitter non só son útiles para resolver dúbidas, senón tamén como vía para interactuar cos teus seguidores, crear comunidade e vinculación do usuario coa marca.
5. Coido que a clave é seguir a quen sexa interesante e sexa capaz de achegar algo. Que máis dá que sexa o 10, o 30 ou o 70? O fundamental é o criterio de elección, non a porcentaxe.

O que realmente diferenza a Twitter doutras redes sociais é a posibilidade de participar nunha conversa constante. Semella que en vinogallego.com só a entenden como unha canle para facer publicidade dos contidos do seu web. Interactuar e xerar contidos interesantes para o usuario son dous dos aspectos que considero fundamentais para ter unha boa estratexia en microbloggin. Se observamos algún exemplo empresarial de éxito, como a conta @quecheparece de R, veremos que son capaces de conectar cos seus clientes grazas a un servizo de atención personalizado e eficaz. Ademais, non dubidan en ofrecer información que non está vencellada aos seus sites corporativos pero que se poden relacionar con algúns produtos que venden. Aí temos as novidades na programación televisiva ou en novos terminais móbiles. 

Exemplos e ideas hai moitos. Cada un ten que utilizar a estratexia que mellor lle permita acadar os seus obxectivos, pero non coido que para iso fai falla ter apertura de miras e estar disposto a innovar, participar e sobre todo arriscar. 

Que pensan na USC do galego

Santiago de Compostela conta cunha serie de lugares, personaxes e rituais que calquera persoa que viva ou frecuente a cidade debe coñecer. Zapatones, o tuno do Obradoiro, o París-Dakar ou o Carallo 29 fan parte do día a día de quen pasea polas rúas da capital. Son figuras e tradicións que non permanecen inalterábeis no tempo, se non que van mudando co paso dos anos. Algunhas desaparecen e outras novas chegan. Nestas últimas eu incluiría unha serie de personaxes que desde hai un par de décadas percorren a cidade asaltando aos viandantes. Falo naturalmente dos estudantes de Ciencias da Comunicación. Pola propia dinámica da carreira, faise obrigatorio ter que saír á rúa para facer reportaxes, entrevistas e crónicas que requiren da participación desinteresada de amábeis cidadáns. Se non abondaba xa coa carga de traballo das licenciaturas e dos graos, a estes suxeitos ás veces aínda lles dá por embarcarse en proxectos propios non académicos, dándolle aínda máis a paliza aos pobres viandantes.

Desta volta os culpábeis son os alumnos e alumnas que colaboran coa Comisión de Normalización Lingüística da Facultade de Comunicación. A raíz dunha proposta feita pola Liga Estudantil Galega, no pasado mes de abril gravaron un videomatón con declaracións de distintos membros da comunidade universitaria sobre o galego. Presentárono onte e estano a difundir polas redes sociais. Non é un traballo estatístico, pero serve para ter unha radiografía do que se pensa na USC sobre a lingua. En termos xerais, a maioría dos enquisados ten unha visión moi favorábel cara o noso idioma, independentemente do que falen habitualmente. Están a prol dun aumento das aulas en galego e tratan as cuestións lingüísticas con moita naturalidade, amosando que a conflitividade no uso é un debate inventado.

Recomendo que lle botedes unha visual ao vídeo e que logo digades o que vos parece. Haberá que darlle algo de vida aos comentarios do blog, ou non? 

Bye, bye, Steve.

Fonte: apple.com

Esta noite finou Steve Jobs.

Non quero facer un obituario. Estes días xa poderemos ler moitos e algúns realmente bos. Só quero publicar un pequeno recordatorio de quen revolucionou o mundo da tecnoloxía nos últimos anos. Produtos xeniais, ben acabados, de uso sinxelo, intuitivos e de fácil acceso. Este era o segredo do mago de Apple. Nos últimos tempos levamos moito pensando en como reconstruír unha profesión tan danada como o xornalismo. Se cadra nos teriamos que facer a seguinte pregunta: que faría Jobs?

Fálase no Reino. Semanas 4 e 5

 Velaí vai outra entrega do Fálase no Reino, a miña compilación de ligazóns en inglés. Desta volta xunto dúas semanas pero achego máis información de cada unha das novas. Xa me diredes que vos parece.

Mentres os laboristas sigan sen aceptar a realidade ficarán nun rueiro sen saída guardian.co.uk

Fonte: telegraph.co.uk

A semana pasada os laboristas tiveron o seu congreso anual. Máis adiante escribirei do que alí se falou, pero hoxe interésame compartir convosco un interesante artigo que saíu en The Guardian uns días antes do conclave. Nel, o columnista político Martin Kettle fai unha análise das principais enquisas para medir o estado no que se atopa o partido e as súas perspectivas de futuro. 

Os datos

1. A día de hoxe os Laboristas serían a forza máis votada, a uns 5 puntos dos Conservadores
2. O goberno da coalición e a súa política económica é extremadamente impopular. Tan só un 29% da opinión pública aproba a súa xestión.
3. Un 38% dos enquisados culpa aos laboristas da situación económica fronte a un 25% que acusa aos tories. 
4. Ed Miliband ten unha taxa de desaprobación un 16% máis alta que David Cameron
5. Menos de un de cada dez votantes cre que Ed Miliband é un político forte, bo diante dunha crise e un líder natural e carismático.
6. Só o 22% dos votantes cre que Ed Miliband sería o mellor Primeiro Ministro para o Reino Unido

As conclusións

1. Os laboristas non teñen ningún motivo para ser compracentes
2. Os laboristas teñen máis posibilidades de perder as eleccións de 2015 que de gañalas
3. Ed Miliband non despega como líder.
4. Non se amosan como alternativa real no eido económico.

O Ministerio de Defensa indemnizará ás vítimas dos Bloody Sunday guardian.co.uk


Un ano despois de que o goberno británico pedise disculpas polo asasinato de trece persoas nunha manifestación pacífica, o Ministerio de Defensa ofreceu unha reparación económica aos familiares das vítimas. Até o momento xa se foran facendo algún pequenos pagamentos pero sempre sen recoñecer a culpabilidade do exército británico. Algúns familiares rexeitaron aceptar esta compensación e continúan a solicitar que os culpábeis da matanza sexan procesados.


O broker disidente. Até que punto tiña razón? bbc.co.uk

Fonte: BBC

A semana pasada estivo moi de moda un broker inglés chamado Alessio Rastani. Lembrades? Até lle dediquei un post e todo! Este trader (empregando a linguaxe coa que el se define) conmocionou a media Europa por unhas afirmacións a respecto da situación económica bastante duras. Para ver se o que dicía era certo ou non, a BBC contactou con dous coñecidos analistas económicos para que desen a súa opinión sobre a veracidade das afirmacións de Rastani. De xeito sintético, estas son as 6 conclusións ás que chegaron:

1. Rastani dixo “soño cunha recesión”: o único sorprendente de que o broker faga esta afirmación é que racha cunha norma non escrita da City de non falar en termos tan claros pero que esa ambición sen escrúpulos é a tónica xeral.
2. Rastani dixo “os grandes fondos non acreditan no rescate do euro”: cómpre agardar a ver como actúan os gobernos para comprobar se os mercados acreditan ou non.
3. Rastani dixo “o Euro vai colapsar: se na City realmente cresen iso, a día de hoxe o valor da moeda xa estaría nun valor moito máis baixo.
4. Rastani dixo “calquera pode facer cartos dunha recesión”: para iso precísase contar cun certo capital inicial para inverter.
5. Rastani dixo “os aforros de millóns de persoas van desaparecer”: aínda no peor dos casos, o goberno británico pode garantir unha cobertura de até 85.000 libras e a media de aforros nunha conta individual é de 8.000.
6. Rastani dixo “os gobernos non controlan o mundo, quen o fai é Goldman Sachs”: aínda que moitas veces os poderes públicos se amosan ineficaces fronte ao poder dos mercados, unha soa entidade non ten tanto poder. Tamén teñen unha grande capacidade de influencia estruturas estatais como a Reserva Federal dos EUA ou o propio goberno de China.

A quen credes?

Bloquea a ponte, bloquea a reforma ukuncut.org.uk

Fonte: UK Uncut

O colectivo anti-recortes UK Uncut convoca unha importante mobilización para o vindeiro día 9 coa que pretenden cortar a ponte de Westminster (ao carón das Casas do Parlamento) en protesta pola reforma do sistema sanitario que o goberno quere aprobar. Esta organización realiza os seus chamamentos a través da rede e xa acadou importantes éxitos no pasado denunciando a evasión de impostos, malia todo esta será a súa acción máis grande. Polo de agora xa contan con importantes apoios, como o de Unite the Union, o sindicato con maior número de afiliados do Reino Unido.