O neoliberalismo á constitución

Rubalcaba non quere cargar coa herdanza dos gobernos de Zapatero. O presidente está en horas baixas e cómpre diferenciarse se se aspira a maquillar a previsíbel derrota electoral. Por iso está a facer unha precampaña con guiños á esquerda e ao movemento 15-M. Ao pouco de ser elixido candidato, anunciou que ía introducir no programa algunhas propostas para favorecer a participación. “Escaño 351”, chamáballe a que representantes cidadáns puidesen ir ao congreso a defender unha iniciativa lexislativa popular. Pero claro, ultimamente a palabra dos líderes socialistas  ten bastante pouca credibilidade. Sobre todo cando despois de falar de democracia participativa encabezan unha reforma constitucional aprobada sen referendo. Entendo que ao PSOE non lle viña demasiado ben que se abrise un debate social sobre este tema. Non tanto por perder unha hipotética consulta -opción pouco probábel- senón porque canto máis se falara do que representa a reforma, máis se podía desmobilizar a súa base social de cara ao 20-N. Non en van moitos articulistas sinalaron que cando ZP fixo esta proposta estaba a dinamitar o “efecto Rubalcaba”. 

Fonte: Racó Catalá

O que acontece é que unha reforma constitucional deste tipo non é o que se agarda dun partido supostamente socialdemócrata. Unha das bases da política económica keynesiana é aumentar o gasto público en tempos de crise recorrendo a un endebedamento controlado. Limitar o déficit forma parte do dogma neoliberal de reducir a toda costa o investimento público. As consecuencias disto son os recortes no  financiamento para a sanidade, a educación e outros servizos sociais básicos. Desde o Partido Popular -os outro apoiantes da reforma- dinnos que o estado do benestar está sobredimensionado, cuestión que, tal e como indica o profesor Vicenç Navarro, é totalmente falsa. O Estado Español gasta en política social moito menos que os seus veciños da UE-15. Se actualmente o PIB anda nun 94% a respecto destes países, o investimento público é do 74%. Fronte a esta evidencia os neoliberais gustan de empregar o mantra de que “o goberno gasta por riba das súas posibilidades”. Iso é certo? Non do todo. O Estado Español ten un dos sistemas impositivos menos progresivos do seu entorno. Mentres que o que tributan as clases medias e baixas está preto da media da UE-15, as grandes fortunas fano nunha proporción moito menor. Sendo claros e un chisco simplificadores, cartos habelos hainos, mais falla vontade política de recadalos. Prefírese ser compracente coa fraude fiscal e facilitar que os máis poderosos obteñan todas as vantaxes fiscais posíbeis.

A fin de contas, como dicía José Luís de Zárraga en Público, a decisión de reformar a constitución non é tanto económica como política. O límite ao déficit non entrará en vigor até 2020, polo que non vai ter ningunha consecuencia sobre as finanzas a curto prazo. É unha “confesión de fe”. O estado renuncia á súa soberanía e eleva a rango legal o proxecto do neoliberalismo. Renúnciase a que nun futuro se poida implementar outro tipo de política económica e evidencia que fronte aos mercados, non hai vontade popular que valga. Logo sorprenderalles que haxa desafección coa democracia liberal.